علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
|
که به ماسوا فکندي همه سايهي هما را
|
دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين
|
به علي شناختم به خدا قسم خدا را
|
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
|
چو علي گرفته باشد سر چشمهي بقا را
|
مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ
|
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
|
برو اي گداي مسکين در خانهي علي زن
|
که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را
|
بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من
|
چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا
|
بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب
|
که علم کند به عالم شهداي کربلا را
|
چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان
|
چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را
|
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
|
متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را
|
بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت
|
که ز کوي او غباري به من آر توتيا را
|
به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت
|
چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را
|
چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان
|
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
|
چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم
|
که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را
|
«همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي
|
به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را»
|
ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب
|
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا
|
|